woensdag 19 december 2007

Je eerste kerst..

Na Daphne d'r verjaardag hebben we een kerstboom gehaald. Toch maar even gezellig maken voor de feestdagen. Dus op zolder op zoek naar de kerstspullen. Ik doe een doos open met kerstballen en m'n oog valt op de kerstbal van Daphne. "M'n eerste kerst". Deze had ik voor Anouk willen gebruiken. Ze had al weer 8 maanden geweest. Samen met Daphne even op de foto voor de kerstkaart. Ja dat had zo leuk kunnen zijn. Nu is het allemaal zo anders.
In eerste instantie dacht ik, kerst wat maakt het anders dan andere dagen. Maar nu de dagen zo naderen en iedereen "gezellig" de feestdagen gaan vieren, voel ik toch een ander gevoel. Ik mis haar gewoon. En natuurlijk gaan we kerst vieren, 1e kerstdag met familie bij ons. Dat wordt ook vast gezellig. En ook oud en nieuw zijn we lekker thuis met onze vrienden.
Iedereen bedankt voor de lieve kerstkaartjes die we hebben gekregen.
Jullie ook fijne feestdagen en veel geluk en gezondheid in 2008!!

zondag 25 november 2007

25 november

Vandaag was het de laatste zondag van het kerkelijk jaar en dan worden alle overledenen van het afgelopen jaar herdacht, dus ook Anouk. Bij het noemen van haar naam hebben we in de kerk een kaars aangestoken. Het was fijn om dit samen met familie te doen. Ik merkte dat de dienst veel bij me los maakte. Verdriet dat weer boven komt, doordat er mooie pakkende woorden worden gezegd. Het was zo'n contrast, Anouk tussen al die oude mensen. Van alle 38 mensen die zijn overleden dit jaar, was er 1 van 55 jaar en 1 van 60, de rest was tussen de 70 en de 100. Gelukkig komt het weinig voor dat mensen, baby's jong overlijden, maar ons is het wel overkomen. We moeten het proberen een plekje te geven, maar je blijft het je hele leven met je meedragen. Het wordt minder heftig, vastwel, maar het blijft een litteken. Soms heb ik het moeilijk, omdat je niet meer onbevangen in het leven kan staan. Natuurlijk geniet ik nog van heel veel dingen, van Daphne en Ries en iedereen om me heen, maar er is toch geregeld een wolkje wat mee gaat. Het is een vreemd gevoel, dat deze gebeurtenis je je hele leven met je mee zal moeten dragen. Niet een griep, die weer overgaat of een been die je hebt gebroken. Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk wil ik Anouk niet vergeten en draag je haar altijd in je hart, maar het intense verdriet zal volgens mij altijd blijven. Je leert er mee omgaan, maar je zal je kind altijd blijven missen. Ik heb veel steun aan de mensen die hetzelfde hebben meegemaakt en die weer een paar jaar verder zijn. Zij kunnen je steunen en herkennen dezelfde dingen die ik nu ook meemaak en doormaak. Het geeft je moed voor de toekomst.

zondag 4 november 2007

Mats geboren

Vorige week is Mats geboren, het derde kindje van m'n vriendin Patricia. Zij is vorige jaar haar 2e kindje Faas verloren. Faas heeft 4 dagen geleefd. Ik ben donderdag even op kraamvisite geweest. Kraamvisite's eigenlijk vind ik ze nu afschuwelijk, het geeft zoveel emoties bij me. Het maakt nog duidelijker dat Anouk er niet meer is. Hoe het had moeten zijn. Toch wilde ik graag naar Patries toe. Zij zit in dezelfde situatie en dat maakt het toch makkelijker om langs te gaan. Je bent zo blij voor hun, dat het dit keer wel goed is gegaan. Mats is een heel lief en mooi mannetje. Hij lijkt erg op z'n broer Faas, maar ook op z'n zus Robine. Voor Patries is het verwarrend nu, intens geluk en intens verdriet lopen door elkaar. Het was fijn haar gesproken te hebben en ervaringen te delen, dat helpt je weer een stukje verder.

zondag 21 oktober 2007

Vriendschap

Lieve vrienden in mijn leven
ik wil jullie nooit meer kwijt
Vriendschap niet voor even
maar voor altijd!
Vrienden om veel mee te delen
een lach en een traan
Om te bellen of te mailen
en een arm om de schouder te slaan

Vrienden om bij uit te huilen
als het lachen somt vergaat
Ik zou je met niemand willen ruilen
een echte vriend, een lieve maat
Vrienden die ik kan vertrouwen
in een mooie maar ook slechte tijd
Vrienden waar ik op kan bouwen
ik wil jullie nooit meer kwijt!

Dit gedicht kwam ik tegen en wilde ik even kwijt. Er zijn zoveel mensen, familie, vrienden, buren, vrienden van vrienden, die met ons meeleven. Dat doet me erg goed. Het geeft me veel steun als ik hoor dat er nog zoveel mensen m'n site lezen om te zien hoe het met ons gaat. Ook die ik eigenlijk niet ken. Dat vind ik heel bijzonder, dat ook deze mensen met ons begaan zijn, wat ons is overkomen. Als jullie dit lezen, dank je wel!
Ik merk dat het voor de mensen om heen soms moeilijk is, hoe er mee om te gaan. Moet ik er nou wel over beginnen of juist niet. Je mag er altijd over beginnen. Wees ook niet bang om iets verkeerds te zeggen, dat geeft niet. Ik weet dat iedereen het goed bedoelt en het beste met me voor heeft. En als je niets weet te zeggen, zeg dat dan gewoon. Ik vind het veel erger als mensen me bijvoorbeeld op straat tegen komen en ik zie dat ze net doen of ze me niet zien, omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen.
Vrienden, familie en iedereen die dit leest, bedankt voor jullie steun in welke vorm dan ook. Het is in woorden niet uit te drukken hoeveel dit voor mij betekent!!

maandag 8 oktober 2007

Sophie's Walk 2007

Zondagochtend ben ik samen met Daphne, m'n ouders en m'n schoonmoeder naar Vlaardingen geweest waar de Vasa previa Foundation hun jaarlijkse wandeltocht had georganiseerd. Deze tocht werd in 3 plaatsen in Nederland gelopen en wereldwijd. De bedoeling is om geld in te zamelen om meer naamsbekendheid te krijgen voor het begrip Vasa Previa.
Vasa Previa is een niet erfelijke complicatie waarbij bloedvaten vaak voor het geboortekanaal liggen en kunnen scheuren tijdens de bevalling. In Nederland wordt er te weinig of bijna niet naar gekeken. De Foundation probeert artsen aan te schrijven en ervoor te zorgen dat er meer onderzoek naar wordt gedaan en zij geven ook aan, dat ze in het buitenland al veel verder zijn en er wel naar wordt gekeken.
In het algemeen dagblad stond een artikel, http://www.vasaprevia.nl/actueel_-_nieuws/nieuwsberichten/2007195.htm
Ook wat foto's van de wandeling: http://www.sanderschenkel.nl/album2007sophieswalk.htm
Ik twijfelde eerst of ik er naar toe zou gaan. Het geeft toch ook weer veel emoties. Achteraf ben ik blij dat ik geweest ben. Ik heb veel contact over de mail met lotgenoten via de Foundation. Zij hebben echt hetzelfde meegemaakt. Sommige zijn al weer een paar jaar verder en bij sommige is het ook net gebeurd. Het was fijn om deze mensen "live" te spreken en hun verhalen te horen. Het was erg bijzonder om zo'n tocht samen te lopen.

zondag 30 september 2007

Weer terug

Terug van een weekendje weg en een weekje België. Het weekendje met de vrienden was erg leuk en ontspannend. Ik zag er best tegenop, maar viel heel erg mee. Heb echt genoten. Daphne vond het ook helemaal geweldig. Samen met al haar vriendjes en vriendinnetjes naar het zwembad, de speeltuin en samen eten. Daarna een paar dagen thuis geweest en toen zijn we een weekje in België geweest met z'n drietjes. Een heerlijk huisje, prachtige omgeving en het eerste weekend mooi weer. Ook daar hadden ze een zwembad, dus Daphne had het weer helemaal naar haar zin. Toch werd ik nu meer met mezelf geconfronteerd. Het verdriet wat nog zo heftig aanwezig is. We zagen een aantal stellen met kinderen in de leeftijd van Daphne en Anouk zou zijn geweest. Dat doet zeer en raakt je iedere keer weer. Doordat er niet veel te beleven was, merkte ik dat je je gedachten moeilijker kan verzetten. Misschien goed, het moet er toch uit, maar ook heftig. Morgen weer aan het werk. Heb ik wel weer zin in. Even weer me gedachten op iets anders.

donderdag 13 september 2007

Weekendje weg

Morgen gaan we een weekendje weg met de vrienden en kids. Heb er wel zin in, maar ook weer moeilijk. Anouk had nu 5 maanden geweest. We hadden het weekendje bewust in september gepland, want juni vond ik te snel. Dan zou ze nog zo jong geweest zijn. Nu gaan we met z'n drieën. Daphne heeft er helemaal zin in. Lekker zwemmen en spelen met haar vriendjes. Daar geniet ik van. Maar het gemis is er iedere dag. De ene dag sterker dan de andere. Afleiding is dan ook goed om er even niet aan te denken. Ik merk aan Daphne dat ze haar zusje mist. Niet dat ze er verdrietig om is, maar als andere het over zijn of haar broertje of zusje hebben, dan wil zij over Anouk praten. Anouk is mijn zusje, maar die is in de wolken... De schat, ook zij is ze nog lang niet vergeten.

dinsdag 28 augustus 2007

Gesprek in het ziekenhuis

Gisteren hebben we een gesprek gehad met de gynaecologen Dr Kuijpers en Dr Hermans naar aanleiding van onze brief. De reden dat ze geen doppler echo hebben gemaakt, is dat ze niet gedacht hadden dat er sprake was van vasa previa. Er worden wekelijks vrouwen opgenomen met bloedverlies, vaak is dit van de rand van de placenta en kan het geen kwaad voor de baby. Ook gaven ze aan, dat ze volledig aan de landelijke protocollen hebben gehouden wat betreft de handelingen die ze gedaan hebben. Dit is ook gecheckt door de Inspectie van de Volksgezondheid. Dr Kuijpers en Dr Hermans zijn inmiddels aan het bestuderen aan de hand van literatuur vanuit andere landen of zij de protocollen moeten aanpassen. Dit wordt dan eerst landelijk besproken en als het landelijk niet wordt aangepast, maar zij vinden het wel noodzakelijk, dan zullen zij het misschien regionaal aanpassen. Dr Kuijpers vertelde, dat hij de diagnose vasa previa nog nooit met eigen ogen gezien had. Wel nadat iemand was bevallen, maar niet met een echo vooraf. En hij zit toch al heel lang in het vak. Hij gaf ook aan, dat de artsen die de opnames doen (dat was ook een vraag van mij) niet precies zullen weten waar ze naar moeten kijken. Het komt ongeveer 1 op de 2500 bevallingen voor. Dat komt neer op 1 keer in een jaar in het Reinier de Graaf Ziekenhuis. Belangrijk is, dat er studie naar wordt gedaan, dus dat er opleiding komt om betere echo’s te kunnen maken. Omringende landen zoals Engeland en Frankrijk zijn veel verder in deze materie. Ook gaf hij aan, dat de politiek hier een rol in speelt. Zij moeten meer geld vrij maken, voor extra apparatuur en opleiding. De protocollen voor de 20 weken echo zal dan moeten worden aangepast. Met 20 weken is het namelijk de beste tijd om naar de navelstreng en de placenta te kijken. In mijn geval met 34 weken, had het best zo kunnen zijn, dat ze het niet meer goed hadden kunnen zien, omdat Anouk er al voor had kunnen liggen. Wel gaf hij aan, dat als er vasa previa was geconstateerd, dat ze dan bij de eerste bloeding (of eerder) haar meteen hadden gehaald door middel van een keizersnee. Het risico is dan te groot om te wachten. De 20 weken echo heb ik overigens niet in het ziekenhuis gehad, maar in Naaldwijk. Daar is geen doppler echo aanwezig, dus ook dat hadden ze niet eerder kunnen zien, dan bij de opnames in het ziekenhuis.
Tevens hebben we nog kort gesproken over een bloedtest. Of het bloed van Anouk of van mij was. Dat had in het geval van Anouk al te laat geweest. Bij de laatste bloeding is het pas fataal geworden, daarvoor is het mijn bloed geweest. De CTG zag er namelijk steeds goed uit. Als Anouk eerder was gaan bloeden, hadden ze iets op de CTG moeten zien. Wel is er op het moment van bloeden in het ziekenhuis te langzaam gereageerd. Dit gaf Dr Kuipers ook toe. Er had nooit eerst een CTG gemaakt moeten worden, maar er had meteen met een echo moeten worden gekeken. Dit is ook besproken met het verpleegkundig personeel en de dienstdoende arts op dat moment. In Anouk d’r geval, had zij het ook dan niet meer gehaald, maar als er iets anders aan de hand was geweest, hadden deze minuten wel geteld. Het klopt overigens, dat er geen gynaecoloog aanwezig is ’s nachts in het ziekenhuis. Zij wonen op 10 minuten afstand van het ziekenhuis. Het gaat hetzelfde als dat je een ambulance nodig hebt, vertelde hij. Ze worden op dat moment opgepiept.
Conclusie is, dat ze de noodzaak zien om dit onderwerp opnieuw te bestuderen. Dat zij aan de hand van die studie landelijk een ander beleid willen aankaarten. Mocht dat niet lukken en zij zijn wel overtuigd van het nut, dan zullen zij het regionaal wel doen. We hebben allebei een positief gevoel over aan het gesprek. Zeker omdat zij er iets mee gaan doen. Dat het niet bij een incident is gebleven. We hopen hiermee, dat niemand meer onnodig een kind hoeft te verliezen.

donderdag 23 augustus 2007

Verdriet

Wanneer ik jou het meeste mis
als men dat vragen zou
zeg ik: wanneer ik wakker word
maar ook 's middags mis ik jou
en 's avonds als ik slapen ga
veel meer dan ik had verwacht
mis ik je tot het ochtend wordt
Ik mis je dag en nacht!

Het gaat met ups en downs. Er zitten dagen bij dat het echt wel gaat, dat ik weer kan genieten. Maar o, wat ligt het verdriet op de loer. Het is als een steile helling, als je denkt, nu ben ik bijna boven, glijdt je weer naar beneden. Je kan er niets aan doen, maar je glipt weg. Zo ervaar ik het nu. Onverwachts wordt je overvallen door verdriet. Voor buitenstaanders zal het soms lijken of het allemaal wel gaat met mij. Dat ik de draad wel weer heb opgepakt, maar het kost me heel veel energie. Wat een ongelofelijk moeilijke weg is dit. Het grijpt je soms naar de keel. Toch probeer ik ondanks dit onmenselijke verdriet de draad weer op te pakken. Te genieten van alles, van Daphne, ons zonnetje!! Zij maakt me weer aan het lachen, ze houdt me op de been.

zaterdag 18 augustus 2007

Vasa Previa Foundation

Na het overlijden van Anouk ben ik op internet gaan zoeken naar informatie over de doodsoorzaak van Anouk, velamenteuze insertie van de navelstreng en vasa previa. Ik kwam terecht op de site http://www.vasaprevia.nl/ . Ik heb toen een vragenformulier ingevuld ten behoeve van onderzoek. Hierdoor kwam ik in contact met Marlou van Dijck, de oprichtster van de stichting in Nederland. De stichting probeert meer aandacht te krijgen voor dit onderwerp. Graag zouden ze zien, dat er bij de 20 weken echo standaard naar wordt gekeken. Dit kan echter alleen met een color doppler echo, waardoor veel apparatuur vervangen zou moeten worden. In september heeft de stichting een afspraak met een PvdA kamerlid om babysterfte door vasa previa te voorkomen. Zelf hebben wij 27 augustus een afspraak met 2 gynaecologen van het Reinier de Graaf ziekenhuis. Graag willen wij weten of ze het beleid in het ziekenhuis hebben veranderd. Of zij nu ingeval van een laagliggende placenta en bloedverlies wel met een color doppler echo kijken naar de navelstreng. Wat we ermee willen bereiken is, dat er in de toekomst geen gezonde baby's meer zullen overlijden aan de gevolgen van vasa previa.

Gisteren stond er in "De Pers" een artikel over Vasa Previa. Het was een interview met Marlou van Dijck, de oprichtster van de Vasa Previa Foundation. Via de site van De Pers http://depers.republisher.modernmedia.nl kun je het artikel nog lezen.
1. Ga naar die site
2. Kies voor donderdag 16 augustus
3. Klik bovenaan op "Toon inhoud"
4. Kies voor pagina 6/7. Het artikel staat op pagina 6, helemaal links bovenaan. Dan moet je "Toon inhoud" weer wegklikken, anders zit die er precies voor.5.
Wil je de tekst een beetje groter hebben, schuif dan bovenaan de pagina het streepje verder naar de plus.

zaterdag 11 augustus 2007

Plekje van Anouk



Gisteren is het grafje van Anouk geplaatst. Het is heel mooi geworden. Op de glasplaat staat het gedichtje dat ook rechtsboven op de site staat.

4 maanden geleden

Gisteren was het al weer 4 maanden geleden, dat onze mooie Anouk werd geboren. Om 18.16 uur om precies te zijn. Gisteren zaten we te eten en hoorde we ineens het nummer Tears in Heaven van Eric Clapton op de radio. Het nummer wat we draaiden op het afscheid van Anouk. Op dat moment keek ik op de klok en was het 18.16 uur. Dat is toch heel bijzonder!!!

woensdag 1 augustus 2007

Weer sporten

Het valt niet mee de draad weer op te pakken. Alles wat je weer voor het eerst doet na Anouk d'r overlijden, is moeilijk. Gisteren weer voor het eerst gaan sporten. Ook daar zag ik als een berg tegenop. De reacties van mensen die het nog niet weten. Gelukkig ging Marielle mee en voelde ik me niet alleen. De jongen achter de balie, zag dat mijn abonnement in verband met zwangerschap was stopgezet. Hij zei heel aardig, gefeliciteerd en wat is het geworden? Dus ik, een meisje, maar ze is overleden. Die jongen wist natuurlijk niet wat hij hoorde en wenste me sterkte. Ook tijdens de les kwam er nog iemand naar me toe om te vragen wat het is geworden. Gelukkig is deze eerste keer weer achter de rug. Hopelijk gaat het volgende week beter als ik weer ga sporten.

dinsdag 31 juli 2007

Lief


Dit bronzen beeldje (parel in Gods hand) kreeg ik vorige week van Ronald en Els. Zo lief als mensen speciaal op zoek zijn gegaan naar een mooi cadeautje. Dat doet me erg goed!! Ook de kaartjes die we nog steeds krijgen, dat is iedere keer weer fijn.

donderdag 26 juli 2007

Weer aan het werk

Twee halve dagen gewerkt. Ik had een vreemd en leeg gevoel toen ik naar m'n werk reed. Op m'n werk voelde het wel weer snel vertrouwd, maar ik merk dat ik moeite heb om me te concentreren. Maar ja, iemand die op vakantie is geweest, die heeft dat ook al. M'n collega's zijn gelukkig erg lief voor me, maar het blijft moeilijk. De situatie was zo leuk op m'n werk. We waren alle drie in blijde verwachting. Robbert verwachtte de tweede en Arjen wordt voor het eerst vader. We hadden met z'n allen willen kletsen over gebroken nachten, waar de luiers in de aanbieding zijn enz. Nu proberen we rekening met elkaar te houden. Zij kunnen niet open over hun blijdschap praten en ik probeer hun niet bang te maken met mijn ervaring. Het is jammer dat de situatie zo is, maar het kan even niet anders...

maandag 23 juli 2007

Verlof

M'n zwangerschapsverlof is bijna afgelopen. 16 weken, wat gaat dat toch weer snel. Ben een paar keer al op m'n werk geweest. Gewoon even een bakkie doen. Ik merkte dat ik de laatste keer weer zin kreeg om aan de slag te gaan, dus dat is een goed teken. Kan de afleiding wel gebruiken. A.s. woensdag ga ik weer beginnen. Eerst met halve dagen, want het zal best een hoop energie kosten, de eerste keren. En zo gaan we stapje voor stapje een beetje verder..

zondag 22 juli 2007

Lieve Anouk,

Het is al weer 3,5 maand geleden, dat jij in mijn armen lag. Ik mis je zo erg. Ik probeer me voor te stellen, waar je nu bent. Bij opa Leo is het eerste dat in me opkomt. Dat gevoel is zo sterk, dat moet zo zijn. Hij past wel op je. Volgens Daphne geeft hij jou nu je flesje, want opa Leo is ook in de wolken zegt ze dan. Je zus is natuurlijk wel jaloers op opa, zij had graag dat flesje willen geven. Nu speelt ze dat haar pop Anouk is. Wat zou ze een goede zus geweest zijn voor je.
Daphne is je ook echt nog niet vergeten. Ze noemt bijna dagelijks je naam. Dat geeft mama een fijn gevoel, je hoort erbij, ook al ben je er niet bij.
Mama heeft via een lotgenotensite een vriendin gevonden, die ook zoveel verdriet heeft om haar dochtertje Lente die hetzelfde is gestorven. Ik ben er van overtuigd, dat jullie nu samen zijn en samen spelen. Mama heeft veel steun aan haar. Ze heeft ook zo'n mooie site met foto's en verhalen. (http://barbara-remi-lente.blogspot.com/)
Anouk, ik mis je ieder uur van de dag!!

Dikke knuffel mama

dinsdag 17 juli 2007

Nu dat jij er bent: Trijntje Oosterhuis

Dit nummer draaide we op het afscheid van Anouk.
De tekst geeft heel goed weer zoals het had moeten zijn,
de geboorte van je kind!
En toch voelde het deels ook zo, zo volmaakt en klein!!

Als je in m'n ogen kijkt
lijkt de wereld stil te staan.
De wind houdt op met waaien
en bevroren is de maan.
Je bent stralend als de zon,
je bent volmaakt zo naakt en klein,
en de wereld lijkt voor eventjes perfect te zijn.

Ik wist niet dat ik na één blik
zoveel van je houden zou.
Maar ik weet nu al niet eens meer
hoe ik leefde zonder jou.
Voor zoveel wezenlijke dingen
leek ik blind tot dit moment,
en die zijn ineens zo zichtbaar
nu dat jij er bent.

Oh ik hoop dat ik je geven kan
wat jij me geeft,
zolang ik leef.
Ik zal onvoorwaardelijk waken aan jou zij.
En ik hoop dat je ooit voelen mag
wat ik nu voel,
wat ik bedoel,
wat in woorden niet te vangen is
voor mij.

Wanneer je in m'n armen ligt,
zo tevreden naar me lacht,
lijk ik alles te vergeten dat daarbuiten op mij wacht.
Alle strijd en alle tranen,
alle stille pijn verdwijnt.
En de wereld lijkt voor eventjes normaal te zijn..

donderdag 12 juli 2007

Een mooie herinnering!


We hebben een mooi kastje opgehangen in de slaapkamer met spulletjes die we gehad hebben voor Anouk. Een paar knuffeltjes, het geboortekaartje, een mooie ster. Haar voet en handafdrukje moeten er ook nog bij, maar die zijn nog niet af.

dinsdag 10 juli 2007

Gedicht op de begrafenis

 

Posted by Picasa

Bij het afscheid hebben we witte balonnen opgelaten en dit gedicht voorgelezen:

Hallo witte ballon!
Wil je wat voor mij doen?
Je moet gaan vliegen, heel erg hoog...
Want er is iemand daarboven
die een kusje wil hebben
Daar... daar vlakbij de regenboog
Een kus en een knuffel, geef er zoveel als je kan
Wij kunnen het van hieruit niet geven
Dus doe jij het alsjeblieft dan....
Zeg ook tegen Anouk dat we haar heel erg missen
Iedere dag en iedere keer
Dat we ook wel eens huilen
Want het doet steeds heel veel zeer
Zeg ballon, vertel gelijk ook dat we Anouk niet zullen vergeten
dat is iets wat je Anouk echt moet laten weten
Tot ziens mooie ballon
Ik wou dat ik zelf naar Anouk toe vliegen kon!

maandag 9 juli 2007

Net geboren..

10 april 2007 18.16 uur. Anouk is net geboren, ze wordt warm op mijn buik gelegd. Het is net of ze nog leeft. Wat is ze mooi! Wat lijkt ze op haar zus Daphne! De eerste uren hebben we met z'n drieën doorgebracht.







11 april 2007
De volgende dag was ze bij ons thuis. Daphne liet trots haar zusje aan iedereen zien.
 
Posted by Picasa

De dag voor de begrafenis, sluiten we met z'n drieën haar kistje. Daphne zingt nog een liedje voor haar zusje "In de manenschijn". Wij mogen niet meezingen.