dinsdag 28 augustus 2007

Gesprek in het ziekenhuis

Gisteren hebben we een gesprek gehad met de gynaecologen Dr Kuijpers en Dr Hermans naar aanleiding van onze brief. De reden dat ze geen doppler echo hebben gemaakt, is dat ze niet gedacht hadden dat er sprake was van vasa previa. Er worden wekelijks vrouwen opgenomen met bloedverlies, vaak is dit van de rand van de placenta en kan het geen kwaad voor de baby. Ook gaven ze aan, dat ze volledig aan de landelijke protocollen hebben gehouden wat betreft de handelingen die ze gedaan hebben. Dit is ook gecheckt door de Inspectie van de Volksgezondheid. Dr Kuijpers en Dr Hermans zijn inmiddels aan het bestuderen aan de hand van literatuur vanuit andere landen of zij de protocollen moeten aanpassen. Dit wordt dan eerst landelijk besproken en als het landelijk niet wordt aangepast, maar zij vinden het wel noodzakelijk, dan zullen zij het misschien regionaal aanpassen. Dr Kuijpers vertelde, dat hij de diagnose vasa previa nog nooit met eigen ogen gezien had. Wel nadat iemand was bevallen, maar niet met een echo vooraf. En hij zit toch al heel lang in het vak. Hij gaf ook aan, dat de artsen die de opnames doen (dat was ook een vraag van mij) niet precies zullen weten waar ze naar moeten kijken. Het komt ongeveer 1 op de 2500 bevallingen voor. Dat komt neer op 1 keer in een jaar in het Reinier de Graaf Ziekenhuis. Belangrijk is, dat er studie naar wordt gedaan, dus dat er opleiding komt om betere echo’s te kunnen maken. Omringende landen zoals Engeland en Frankrijk zijn veel verder in deze materie. Ook gaf hij aan, dat de politiek hier een rol in speelt. Zij moeten meer geld vrij maken, voor extra apparatuur en opleiding. De protocollen voor de 20 weken echo zal dan moeten worden aangepast. Met 20 weken is het namelijk de beste tijd om naar de navelstreng en de placenta te kijken. In mijn geval met 34 weken, had het best zo kunnen zijn, dat ze het niet meer goed hadden kunnen zien, omdat Anouk er al voor had kunnen liggen. Wel gaf hij aan, dat als er vasa previa was geconstateerd, dat ze dan bij de eerste bloeding (of eerder) haar meteen hadden gehaald door middel van een keizersnee. Het risico is dan te groot om te wachten. De 20 weken echo heb ik overigens niet in het ziekenhuis gehad, maar in Naaldwijk. Daar is geen doppler echo aanwezig, dus ook dat hadden ze niet eerder kunnen zien, dan bij de opnames in het ziekenhuis.
Tevens hebben we nog kort gesproken over een bloedtest. Of het bloed van Anouk of van mij was. Dat had in het geval van Anouk al te laat geweest. Bij de laatste bloeding is het pas fataal geworden, daarvoor is het mijn bloed geweest. De CTG zag er namelijk steeds goed uit. Als Anouk eerder was gaan bloeden, hadden ze iets op de CTG moeten zien. Wel is er op het moment van bloeden in het ziekenhuis te langzaam gereageerd. Dit gaf Dr Kuipers ook toe. Er had nooit eerst een CTG gemaakt moeten worden, maar er had meteen met een echo moeten worden gekeken. Dit is ook besproken met het verpleegkundig personeel en de dienstdoende arts op dat moment. In Anouk d’r geval, had zij het ook dan niet meer gehaald, maar als er iets anders aan de hand was geweest, hadden deze minuten wel geteld. Het klopt overigens, dat er geen gynaecoloog aanwezig is ’s nachts in het ziekenhuis. Zij wonen op 10 minuten afstand van het ziekenhuis. Het gaat hetzelfde als dat je een ambulance nodig hebt, vertelde hij. Ze worden op dat moment opgepiept.
Conclusie is, dat ze de noodzaak zien om dit onderwerp opnieuw te bestuderen. Dat zij aan de hand van die studie landelijk een ander beleid willen aankaarten. Mocht dat niet lukken en zij zijn wel overtuigd van het nut, dan zullen zij het regionaal wel doen. We hebben allebei een positief gevoel over aan het gesprek. Zeker omdat zij er iets mee gaan doen. Dat het niet bij een incident is gebleven. We hopen hiermee, dat niemand meer onnodig een kind hoeft te verliezen.

2 opmerkingen:

Barbara zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Barbara zei

Lieve Silvia,
Wat goed om te lezen dat ze zo serieus met de dood van Anouk en de oorzaak ervan zijn bezig geweest. Die dr. Kuijpers is ook degene die met mijn arts heeft gesproken. Ik vond het voor mezelf ook een goed gevoel geven dat ze er met elkaar over hadden gepraat. (...) Wat hoop ik toch dat dit niet lang meer zo doorgaat! Hoe meer aandacht er voor is, hoe meer erkenning, hoe dichterbij we zijn. En ik hoop dat onze dochtertjes daar bij kunnen helpen.
Liefs, Barbara