Geschrokken

Van de week schrok ik van het bericht van een goede vriendin. Ze is 29 weken zwanger en moest opgenomen worden in verband met bloedverlies. Meteen was ik er erg mee bezig. Gelukkig kwam al snel het bericht dat het goed met haar en de kleine ging, maar dat ze wel een paar dagen moest blijven. De hele ziekenhuisopname van mezelf, kwam als een film weer voorbij. Op m'n werk lukte het maandag ook slecht om me te concentreren. Ze vertelde me, dat ze erg voorzichtig waren geworden in het ziekenhuis, dat ze nu wel naar de vaten in de vliezen hadden gekeken en dat ze over een paar weken nog een keer een echo kreeg van Katja de Graaf. Dit is heel goed nieuws. Onze gesprekken in het ziekenhuis en het overlijden van Anouk hebben bereikt dat het beleid is veranderd. Ondanks dat dit super goed nieuws is, heb ik erg gehuild, waarom hebben ze dit bij ons niet zo gedaan? Waarom hebben ze toen niet naar de vaten in m'n vliezen gekeken? Vragen waar je niks meer aan hebt. En die altijd wel zullen blijven, maar gelukkig niet altijd zo aanwezig zijn. Door zo dichtbij alles weer te beleven, komen deze vragen weer naar boven. Dinsdag ben ik bij haar op bezoek geweest in het ziekenhuis. Ik wilde er gewoon naar toe. Ik weet als geen ander wat je doormaakt als je daar ligt. Toch was het natuurlijk moeilijk om daar heen te gaan, maar de drang was te groot, dus ben ik ook geweest. Het voelde goed. Goed voor de verwerking. Het bizarre was wel, dat ze in dezelfde kamer in hetzelfde bed lag als ik toen. Donderdag mocht ze gelukkig weer lekker naar huis. Nu hopen dat het zo goed blijft gaan.