Bijna 2 jaar geleden al, dat ons meisje werd geboren. Vrijdag 10 april om 18.16 beviel ik van ons mooie meisje. Toen al overleden in mijn buik. Wat is er veel gebeurd de afgelopen 2 jaar. Ik ben heel diep gegaan met m'n emoties. Voor de geboorte van Rick was ik bang weer zo diep te moeten gaan. Dat was gelukkig niet zo. Rick zorgt net als Daphne voor goede afleiding. Net nog even deze site gelezen van het begin. Gelukkig voel ik me niet meer zo verdrietig als toen. Natuurlijk is het gemis er nog steeds en grijpt het me af en toe nog naar de keel. Maar eigenlijk ben ik best trots op mezelf, op ons, dat het nu zo goed met ons gaat. We hebben een manier gevonden om verder te gaan. Sommige vragen of deze dagen moeilijk zijn, of de 10e moeilijk is. Natuurlijk ben je nu weer meer met haar bezig, maar het valt me mee, hoe zwaar het valt. Voor mij is het niet 1 dag dat ik bij haar stil sta, maar ik denk bijna iedere dag wel aan haar. Niet altijd op een verdrietige manier, maar het schiet vaak wel even door je hoofd. Als je een kindje ziet, die net zo oud zou zijn geweest. Of als je 2 zusjes zie. Of als ik een babytje zie. En nu de paasdagen, Koninginnedag, ik weet nog precies hoe ik me toen voelde en hoe het vorig jaar ging. Deze dagen blijven wel gelinkt met Anouk. Net als de roze bloesem aan de bomen op het graf. Ik heb zondag haar grafje weer mooi gemaakt. Mooie bloemetjes en een nieuw lantaarntje, het ziet er weer mooi uit zo met een zonnetje erbij.