25 november

Vandaag was het de laatste zondag van het kerkelijk jaar en dan worden alle overledenen van het afgelopen jaar herdacht, dus ook Anouk. Bij het noemen van haar naam hebben we in de kerk een kaars aangestoken. Het was fijn om dit samen met familie te doen. Ik merkte dat de dienst veel bij me los maakte. Verdriet dat weer boven komt, doordat er mooie pakkende woorden worden gezegd. Het was zo'n contrast, Anouk tussen al die oude mensen. Van alle 38 mensen die zijn overleden dit jaar, was er 1 van 55 jaar en 1 van 60, de rest was tussen de 70 en de 100. Gelukkig komt het weinig voor dat mensen, baby's jong overlijden, maar ons is het wel overkomen. We moeten het proberen een plekje te geven, maar je blijft het je hele leven met je meedragen. Het wordt minder heftig, vastwel, maar het blijft een litteken. Soms heb ik het moeilijk, omdat je niet meer onbevangen in het leven kan staan. Natuurlijk geniet ik nog van heel veel dingen, van Daphne en Ries en iedereen om me heen, maar er is toch geregeld een wolkje wat mee gaat. Het is een vreemd gevoel, dat deze gebeurtenis je je hele leven met je mee zal moeten dragen. Niet een griep, die weer overgaat of een been die je hebt gebroken. Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk wil ik Anouk niet vergeten en draag je haar altijd in je hart, maar het intense verdriet zal volgens mij altijd blijven. Je leert er mee omgaan, maar je zal je kind altijd blijven missen. Ik heb veel steun aan de mensen die hetzelfde hebben meegemaakt en die weer een paar jaar verder zijn. Zij kunnen je steunen en herkennen dezelfde dingen die ik nu ook meemaak en doormaak. Het geeft je moed voor de toekomst.

Mats geboren

Vorige week is Mats geboren, het derde kindje van m'n vriendin Patricia. Zij is vorige jaar haar 2e kindje Faas verloren. Faas heeft 4 dagen geleefd. Ik ben donderdag even op kraamvisite geweest. Kraamvisite's eigenlijk vind ik ze nu afschuwelijk, het geeft zoveel emoties bij me. Het maakt nog duidelijker dat Anouk er niet meer is. Hoe het had moeten zijn. Toch wilde ik graag naar Patries toe. Zij zit in dezelfde situatie en dat maakt het toch makkelijker om langs te gaan. Je bent zo blij voor hun, dat het dit keer wel goed is gegaan. Mats is een heel lief en mooi mannetje. Hij lijkt erg op z'n broer Faas, maar ook op z'n zus Robine. Voor Patries is het verwarrend nu, intens geluk en intens verdriet lopen door elkaar. Het was fijn haar gesproken te hebben en ervaringen te delen, dat helpt je weer een stukje verder.